Анастасія Антонаўна Верас, жыхарка вёскі Чыркавічы ў Гомельскай вобласці, расказвае пра сваё жыццё на акупіраванай тэрыторыі ў часе вайны. Яна жыва апісвае змену вясковага кіраўніцтва. Пазней яе з сям’ёй дэпартавалі. Па дарозе ў лагер слабых і хворых расстрэльвалі.
„Ende Februar 1944 wurden die Schwachen und Kranken auf Fahrzeuge geladen und zu einem vorläufigen Verteilungslager gebracht. […] Während wir gingen, sahen wir die Leichen von Kindern, Frauen, alten Menschen. Hier befanden wir uns circa 10 Tage.
Am Anfang des Monats März wurden wir unter dem Konvoi aus deutschen Soldaten per Fußmarsch in ein anderes Lager, das Hauptlager, fortgetrieben. Auf dem Weg wurden die Schwachen und Kraftlosen von Deutschen erschossen. Die Menschen baten um den Tod und ich bis zu dem heutigen Tag danke Gott, dass er mir mein Leben bewahrt hat.“ (Арыгінальны тэкст (ням.))
«У канцы лютага 1944 года слабых і хворых пагрузілі на падводы і павезлі ў часовы размеркавальны лагер. […] Па дарозе туды мы бачылі трупы дзяцей, жанчын і старых. Мы правялі там каля 10 дзён.
У пачатку сакавіка пад канвоем нямецкіх салдат нас пагналі пешшу ў іншы, асноўны лагер. Па дарозе немцы расстрэльвалі слабых і знясіленых. Людзі малілі аб смерці, а я і па сёння ўдзячная Богу, што ён уратаваў маё жыццё». (Пераклад з нямецкай мовы)
Крыніца: https://azarycy1944.nghm-uos.de/be/concentrationscampsbelarusian/.
